Weet je wat ik zo jammer vind? Zodra het in het nieuws over opgebrande studenten gaat, gaan we eerst kijken naar alles en iedereen om de student heen. De docent en studentbegeleider moeten alerter worden, ouders moeten minder pushen, social media zijn de boosdoener… ja en nu dan? Wordt die jongere er echt beter van? Wanneer gaan we ze eens echt helpen? En wapenen voor die snel draaiende wereld?

Ik vind dat we teveel praten en te weinig doen. Ik vind ook dat we jongeren veel beter moeten voorbereiden op die doordraaiende wereld. Want heus, de wereld past zich niet aan. Ook hier geldt, een betere, veilige en succesvolle wereld begint bij jezelf. Persoonlijke ontwikkeling en persoonlijke effectiviteit helpen je namelijk om zelfverzekerder en zelfbewuster in het leven te staan. Als je weet wie je bent en wat je kunt/wilt, ben je niet zo snel uit balans te brengen en laat je je niet van alles overkomen, puur omdat je daar gewoon niet voor openstaat en geen zin in hebt. Je bent niet meer zo onzeker over wat anderen ervan vinden, puur omdat je al die meningen minder relevant vindt. Je voelt veel minder druk, puur omdat je gefocust bent en je realiseert dat het heus wel goed komt met je. Je zit niet verstopt onder een dekentje op de bank maar gaat er lekker tegenaan, puur omdat je weet hoe de toekomst er voor jou uitziet. Kortom, je laat je niet meer gek maken over van alles en nog wat.

Volgens mij hoort daar de focus te liggen. Bij de ontwikkeling van de scholier en de student zelf. Ik ervaar al vier jaar dat jongeren hier zo van opknappen. En: dat ze ook heel goed kunnen uitvinden wie ze zijn en wat ze willen. We doen er gewoon veel te ingewikkeld over. Echt. We kijken en luisteren te weinig naar ze; we douwen ze alleen door een systeem waar ze niet zo best in gedijen. Rondjes door vierkantjes dus. Geen wonder dat er zoveel drop en burn outs zijn.

Ooit, zo’n jaar of 3, 4 geleden mocht ik op www.nederlandkantelt.nl van Jan Rotmans mijn eigen ‘kanteldroom’ delen. Die heette toen: het Decanaat 2.0. In de kern is die droom niet veranderd, wellicht hier en daar wat meer aangescherpt. Nu spreek ik liever over een skills academy. Die wil ik starten. Het is een soort De Baak, maar dan voor studenten en/of scholieren. De skills academy vind je gewoon bij je op school en is een logisch onderdeel van je schoolcarrière. Want waarom pas bezig gaan met leiderschap en effectief leren communiceren als je in je eerste management developmentprogramma zit als young professional? Waarom mannen als Ben Tiggelaar en Jeroen Busscher pas leren kennen als je aan het werk bent? Dat kan toch veel eerder?

Een voorbeeld. Afgelopen najaar deed ik een klus op een hogeschool. Daar trof ik een student die tegen mij zei: “ik doe tijdens het project altijd al het werk, omdat ik een streber ben en alleen het beste wil. Ondertussen ben ik mega-allergisch voor die types die altijd maar op hun kont blijven zitten en niks doen. Ik wil dolgraag leren hoe ik zo iemand wel in beweging krijg om met mij samen te werken.” En zo ken ik inmiddels veel vergelijkbare verhalen. Moraal: veel studenten hebben een latente behoefte die niet wordt ingevuld. Als we daar wel mee bezig gaan, gebeurt er meteen zoveel meer: ze leren zichzelf veel beter kennen, hun grenzen aan te geven, gelukkig te zijn met wie ze zijn, kwaliteiten van anderen zien, samenwerken etc. Zonde toch, als we dit laten liggen in een wereld die ons gek schreeuwt om meer skills, meer identiteit, meer prestatie, meer van nog meer?

Wie weet realiseer ik mijn droom. Wie weet is er een hogeschool of een middelbare school die dit met mij aandurft. Wie weet. Ik ben er klaar voor. Inmiddels ken ik een programmamanager in het onderwijs die op dezelfde manier kijkt en heel blij wordt van mijn ideeën. Da’s er al een 😉 Hoe dan ook, het is voor mij een prachtig verlangen, aan het begin van het nieuwe jaar. En ik weet zeker: mijn aanpak werkt, bij elke jongere. Daarom durf ik dit verlangen ook te delen. Wie weet, vind ik gehoor…

Happy new year!